Najodpowiedniejszym podłożem do uprawy pieczarek jest nawóz koński (pochodzący od koni karmionych sianem i paszami treściwymi) o barwie jasnożółtej lub jasnobrązowej, typowym zapachu (wyczuwalny amoniak) i zachowanej strukturze słomy. Nie nadaje się nawóz stary o barwie czarnej lub szarej. Do założenia 100 m2 uprawy potrzeba 10…12 ton świeżego nawozu. Ze względu na to, że nawóz koński jest trudny do zdobycia, używa się również tzw. podłoży sztucznych – mieszanin słomy pszennej lub żytniej z nawozem kurzym i gipsem.
Jeżeli używa się nawozu końskiego, należy poddać go procesowi fermentacji. Przedtem do nawozu można dodać 10…15% słomy pszennej lub żytniej, przygotowanej w następujący sposób: słomę pociętą na odcinki 15…20 cm lub pochodzącą spod kombajnu układa się warstwami, nawilża i udeptuje. Można też dodać do niej nawozu kurzego (300…500 kg na 1000 kg suchej słomy) lub mocznika (10…15 kg na 1000 kg suchej słomy). Po 7…10 dniach preparowania słomy dodaje się ją do nawozu końskiego i dopiero wtedy rozpoczyna właściwą fermentację, trwającą 7…16 dni, zależnie od przyjętej metody. Pryzmy fermentacyjne należy formować (na płytach wydezynfekowarrych 1 -procentowym roztworem formaliny) za pomocą płotków ograniczających, aby nie były zbyt wąskie lub zbyt szerokie. Złe uformowanie pryzm odbija się na przebiegu fermentacji, a w konsekwencji powoduje obniżenie plonów. Szerokość pryzmy powinna wynosić 160… 180 cm. W pryzmie umieszcza się termometry informujące o prawidłowo lub nieprawidłowo zmieniającej się temperaturze. Odczytuje się ją codziennie rano i wieczorem.