W praktyce można jeszcze spotkać sady, w których na jednej kwaterze rosną drzewa kilku gatunków, lub pod drzewami znajdują się krzewy owocowe. Taki układ jest całkowicie błędny. Nie tylko nie przynosi on żadnych korzyści, a wręcz przeciwnie – stwarza trudności pielęgnacyjne nie do przezwyciężenia, szczególnie w ochronie roślin przed chorobami i szkodnikami.
W sadach, zwłaszcza większych, obszar przewidziany pod poszczególne gatunki dzieli się na kwatery. Wielkość kwater, jeśli nie jest ograniczona kształtem pola, zależy od gatunku rośliny i od przewidywanej technologii produkcji. Kwatery truskawek, których owoce zbiera się i wynosi ręcznie z pola nie powinny być dłuższe niż około 100 m. Natomiast kwatery na przykład wiśni, śliw, albo porzeczek, których owoce mają być zbierane kombajnami, powinny być długie od 300 do 500 m, aby maszyny te nie musiały tracić zbyt wiele czasu na częste nawroty. Optymalna długość kwater jabłoniowych i gruszowych wynosi 150-200 m. Szerokość kwater nie ma istotnego znaczenia. Wynika ona zwykle z gęstości sieci dróg wewnętrznych w sadzie.