Przy tworzeniu nowych rodzin, pobieraniu pszczół z kilku uli, łączeniu rodzin i we wszystkich okolicznościach, gdy dochodzi do mieszania się pszczół z kilku jednostek, trzeba liczyć się ze zjawiskiem wrogości pszczół. Po spotkaniu w ulu lub w innym pomieszczeniu pszczół nie wychowywanych w tym samym gnieździe lub pszczół z innego gniazda, które były czasowo rozdzielone, może dojść do wzajemnego zażądania. Najłatwiej można temu zapobiec przez odymianie i strząśnięcie pszczół – tych, które już znajdują się w pomieszczeniu, i tych, które są do nich dołączane. Znikoma wrogość występuje u pszczół z różnych rodzin nie posiadających aktualnie matki, tj. z tak zwanych rodzin osieroconych (bezmatkach). Nie obserwuje się wrogości u bardzo młodych pszczół. Sporadycznie można jednak zauważyć próby atakowania młodych pszczół przez pszczoły stare.
W praktyce pszczelarskiej ważnym zagadnieniem jest też problem wrogości pszczół do innej matki niż ta, z którą dotychczas stanowiły rodzinę pszczelą, a ściślej do tej, która nie wygryzła się z matecznika w ich towarzystwie. Stwarza to problemy przy wymianie matek starych na młode, zastępowaniu matek wadliwych właściwymi i może niekiedy prowadzić do samolikwidacji roju.
W zależności od pory roku, nasilenie wzajemnej wrogości pszczół i wrogości do obcej matki jest różne i prawie zanika przy silnym dopływie nektaru do ula. Mała wrogość występuje wiosną, większa jesienią, a największa w okresie kilku dni po każdorazowym przerwaniu się pożytku nektarowego.