W rozmnażaniu roślin wegetatywnym wyróżnia się następujące metody: przez podział -tzn. przez odłączenie fragmentu lub pocięcie całej rośliny na części, z których każda ma własne korzenie i przynajmniej jeden pąk, stosowane w wypadku wielu bylin i krzewów ozdobnych; przez organy podziemne -cebule, bulwy (pędowe-jak u krokusa, mieczyka; podliścieniowe – jak u begonii bulwiastej; korzeniowe – jak u dalii), kłącza, korzenie burakowate (marchwiaste), rozłogi (np. truskawki); przez sadzonkowanie – z sadzonki, tj. z odciętej od rośliny matecznej części pędu (np. porzeczka i winorośl), liścia (np. rozchodnik) lub korzenia (np. mak, sasanki); przez odrosty korzeniowe – pędy wyrastające z podziemnej części rośliny matecznej, oddzielane od niej w okresie jej spoczynku (np. bez lilak, maliny); przez odkłady -pędy rośliny matecznej początkowo nie oddzielane od niej, które wytwarzają korzenie (np. w częściach odgiętych od rośliny matecznej i zagłębionych w glebie na długości 10…15 cm, z pozostawieniem nie zasypanych części wierzchołkowych – m.in. magnolie, winorośl, porzeczki, w częściach pędów ubiegłorocznych obłożonych wilgotnym torfem i owiniętych folią
15…25 cm poniżej wierzchołka – m.in. bez lilak, różanecznik); przez szczepienie .