Drzewo owocowe składa się z części podziemnej – korzeni i nadziemnej – pnia i korony. Strefę przejściową między systemem korzeniowym a pniem stanowi szyjka korzeniowa. Niekiedy między podkładką a odmianą uprawną, które źle zrastają się ze sobą, wszczepia się krótki odcinek pędu odmiany zwanej pośrednią, która umożliwia połączenie dwóch niezgodnych komponentów – zraza i podkładki.
Ostatnio coraz częściej na siewkach Antonówki szczepi się odcinek pędu podkładki karłowej, nazywany wstawką skarlającą, a dopiero na nim szczepi się lub okulizuje odmianę uprawną.
W celu zapobiegania przemarzaniu pni odmian wrażliwych na mróz szczepimy na podkładce odmianę wytrzymałą, którą nazywa się przewodnią i dopiero na niej pod koroną lub w konarach korony szczepi się odmianę wrażliwą. Drzewka z pośrednią, wstawką lub przewodnią składają się zatem z trzech komponentów wzajemnie na siebie oddziałujących.
W czasie zrastania się zaszczepionej odmiany i podkładki następuje połączenie wiązek sitowo-naczyniowych, co umożliwia przepływ składników mineralnych z korzeni do korony i asymilatów w kierunku odwrotnym. Stopień zrośnięcia się zraza z podkładką ma duży wpływ na procesy fizjologiczne i przemianę materii, a także na tak ważne cechy drzew owocowych, jak: siłę wzrostu, plenność, porę wchodzenia w okres owocowania, wytrzymałość na mróz oraz odporność na choroby i szkodniki. Dlatego tak dużą uwagę zwraca się w praktyce na właściwy dobór komponentów.
Dla potrzeb sadownictwa najodpowiedniejsze są drzewa tworzące w przyszłości małe korony, wcześnie wchodzące w okres owocowania i wyróżniające się wysoką plennością. Tym wymaganiom odpowiadają drzewka szczepione na podkładkach słabo rosnących. Zalecane podkładki powinny ponadto odznaczać się wysoką odpornością na choroby i szkodniki, dobrze zrastać się z odmianami uprawnymi, a także łatwo rozmnażać się. W warunkach naszego klimatu podkładki powinny również być bardzo wytrzymałe na mróz.