W tej rasie spotykamy odmiany pochodzące od wyhodowanej w roku 1947 przez wybitnego hodowcę Tantau’a odmiany — Garnette, wyróżniające się niewielkimi, ale bardzo foremnymi kwiatami, które wytwarzają nadzwyczaj obficie przez całe lato. Kwiaty te występują w bukietach i pojedynczo, są bardzo pełne i niezwykle trwałe; robią wrażenie róż wielkokwiatowych „w mniejszym wydaniu”; są one o połowę mniejsze. Do takich należą: Zorina, Junior Miss, Gold Strike, Carol. W Stanach Zjednoczonych róże te są w dużej skali uprawiane pod szkłem na kwiat cięty i zadziwiają plennością oraz żywotnością. U nas — jak dotąd — nie widzimy dla nich perspektyw w uprawie szklarniowej ani gruntowej na kwiat cięty, gdyż gustom naszych klientów bardziej odpowiadają okazałe kwiaty na długich łodygach, natomiast na kwietnikach, rabatach i w grupach te małe różyczki nie wytrzymują konkurencji z innymi odmianami bukietowymi Tantau wyodrębnia te odmiany w oddzielną klasę, którą nazywa Garnette-Baby-Rosen.
Ostatni etap rozwojowy róż bukietowych przypada na lata pięćdziesiąte. W wyniku dalszych prac hodowlanych w kierunku udoskonalenia kwiatów otrzymano szereg odmian, które pod tym względem nie ustępują zupełnie wielkokwiatowym mieszańcom herbatnim. Przykłady: Brennende Liebe, The Queen Elizabeth-Rose, Stella, Diamant, Gold-rausch, Lavender Charme, Pariser Charme, Sum-mer Time, Wiener Walzer. Wymienione odmiany należą do najmłodszej rasy róż bukietowych — Rosa floribunda grandijlora hort. i nadają się na duże partie kwietnikowe, rabatowe, na grupy i żywopłoty, a także do uprawy na kwiat cięty. W większości rosną one zdrowo i silnie osiągając wysokość 70—90 cm.
Do grupy róż bukietowych zaliczamy również rasę róż karłowych, tzw. miniatur, pochodzących od Rosa chinensis var. minima (R. lavranceana Sweet). Rodzicielską odmianą dla tej rasy była sędziwa już dzisiaj, pochodząca z 1820 r., Rosa rouletti Carr. od dawna znana we Francji pod nazwą Pompon de Paris. Róże bukietowe karłowe cechuje słaby (20—30 cm) — zwarty wzrost i obfite, powtarzające się kwitnienie. Mają one kwiaty małe, średnicy 2—4 cm, o różnym stopniu pełności, zebrane w baldachogrona. Skala barw bogata: od białych poprzez odcienie żółte i różowe do ciemnoczerwonych.
W ostatnim czasie róże miniaturowe zyskują sobie na Zachodzie coraz większą popularność. Uzupełniają znakomicie bogatą grupę róż bukietowych. Powinny być jednak produkowane na słabo rosnących typach róży dzikiej i rdzawej, a nie na róży wielokwiatowej, na której rosną zbyt silnie, zatracając swój cenny walor — niewielkie rozmiary.
Mają one zastosowanie wszędzie tam, gdzie potrzebne są rośliny niskie, o zwartym, wyrównanym wzroście i bogatym, ciągłym kwitnieniu. Nadają się zatem m. in. do obsadzania grobów, urozmaicając w ten sposób dość banalne, powszechnie stosowane dekoracje, a także do ogrodów skalnych. Na Zachodzie są też chętnie kupowane jako kwitnące rośliny doniczkowe. Do tego celu rozmnaża się je z sadzonek, aby zachować niski, zwarty .wzrost, i prowadzi w małych doniczkach średnicy 8—10 cm. Róże tej rasy nie zdobyły sobie u nas — jak dotąd — większej popularności, choć niewątpliwie na to zasługują. Wzrost zainteresowania tymi różami zaznacza się głównie w kołach miłośników róż, którzy widzą w nich wspaniałe hobby, kolekcjonując liczne już dzisiaj ich odmiany. Z ciekawszych odmian, jakie mamy już w kraju, należy wymienić: Baby Masquerade, Carolin, Para-ti, Rosina, Zwergkonig.
Wszystkie rasy róż bukietowych znalazły zastosowanie również w uprawie szklarniowej; uprawiane są na kwiat cięty oraz jako kwitnące rośliny doniczkowe. Ten drugi sposób ich użytkowania jest u nas zupełnie nieznany, choć na Zachodzie od dawna cieszy się powodzeniem.