Róże Noisetta
Na początku wykazu osiągnięć w zakresie hodowli róż wielkokwiatowych należy umieścić róże Noisetta — Rosa noisettiana Thory. Była to pierwsza rasa róż wielkokwiatowych, powitano ją więc z wielkim entuzjazmem, jakby w przewidywaniu, że jest ona zapowiedzią następnych sukcesów. Nazwę swoją zawdzięcza francuskiemu ogrodnikowi Filipowi Noisette, który w hodowli odmian tej rasy miał poważny udział. Rasie tej dała początek wyhodowana w roku 1810 w Stanach Zjednoczonych (Charlston), przez Johna Champneysa, odmiana Champneys Pink Climber. Była to wprawdzie róża długopędowa — pnąca, o wzroście do 2 m, ale zadziwiała przede wszystkim wielkością swoich różowych kwiatów i silnym zapachem. Do rozwoju tej rasy przyczynili się głównie Francuzi, zwłaszcza Vibert; w niedługim czasie otrzymano masę odmian o szerokiej skali barw i obfitym, powtarzającym kwitnieniu. W szczytowym okresie popularności tej rasy w końcu ubiegłego wieku — posiadano z górą 200 odmian. Wykazywały one jednak duże zróżnicowanie co do siły wzrostu (obok zdecydowanie długopędowych były i niskie, krzewiaste) oraz co do wytrzymałości na mrozy; nic zatem dziwnego, że kariery nie zrobiły, nie znajdując, głównie ze względu na swą wrażliwość, zastosowania. Niektóre odmiany, jak np. Euphrosine, Reve d’Or, William Allen Rochardson, były również u nas uprawiane jeszcze w pierwszym dwudziestoleciu poprzedniego stulecia. Nie wytrzymały jednak konkurencji z odmianami odporniejszymi i efektowniejszymi, zostały więc zarzucone.