Miejsce, na którym bezpośrednio lub pośrednio mogą być ustawione ule lub inne rodzaje pomieszczeń z pszczołami oraz tzw. otulina pasieki – teren, na którym w dni lotne występuje duże nasycenie przestrzeni powietrznej pszczołami wylatującymi z uli i powracającymi do nich – nosi nazwę pasieczyska. Z uwagi na duże prawdopodobieństwo pożądlenia ludzi i zwierząt pasieczysko powinno być wydzielone z ogólnie dostępnych obszarów. Przyjmuje się, iż pasieka powinna być zlokalizowana w odległości co najmniej 10 m od dróg gruntowych i 20 m od dróg bardziej ruchliwych. Jeśli zachowanie takiej odległości nie jest możliwe lub gdy w bezpośrednim sąsiedztwie pasieki znajdują się ogrody, podwórza, okólniki, fermy zwierząt – należy ogrodzić pasiekę płotem lub żywopłotem wysokości ok. 2 m. Wskazane jest też ubezpieczenie się od odpowiedzialności cywilnej z tytułu pożądlenia przez pszczoły osób trzecich i zwierząt.
Na pasieczysku ule z pszczołami ustawia się przeważnie na stojakach, wylotami na wschód, zachód lub południe. Ule narażone w czasie lata na silne działanie promieni słonecznych powinny być malowane na biało. Korzystniej jest, jeśli ule stoją w czasie lata w półcieniu, np. obok drzew owocowych. Nie zaleca się ustawiania uli przy budowlach od strony południowej i północnej, na miejscach podmokłych, przewiewnych i całkowicie zacienionych, a także tam, gdzie są duże gniazda mrówek.
Pszczoły muszą mieć możliwość pobierania wody. Jeżeli w pobliżu nie ma żadnych jej zbiorników, na pasieczysku należy ustawić specjalne poidło. Wodopojem dla kilku rodzin może być też słój pojemności 3…5I, zabezpieczony podwójną gazą lub rzadkim płótnem, odwrócony do góry dnem i ustawiony np. na dwóch wąskich listewkach drewnianych.